Gepubliceerd op: 04-01-2016 op http://www.sportenmetms.com
2015 was een jaar vol diepe dieptepunten en hoge hoogtepunten. Om te beginnen begon 2015 met een van de diepste dieptepunten van de afgelopen 31 jaar in mijn leven, de diagnose MS. Zoals al eerder verteld begon het met het wegvallen van mijn zicht en twee weken later begon het hele medische circus. Daarna mijn zoektocht naar lotgenoten, obstaclerunners met MS. Toen dat best lastig bleek te zijn, vervolgde ik mijn zoektocht naar sporters met MS. Al snel kwam het MS fonds met het idee om een website met blogs op te gaan zetten, http://www.sportenmetms.com. De eerste maanden met MS ben ik redelijk goed doorgekomen. De start van de medicatie Tecfidera verliep allemaal wat minder soepel. Erg veel bijwerkingen gehad en ook een paar weken plat op bed moeten liggen. Gelukkig trok het net op tijd weg, er was al sprake van dat ik zou gaan stoppen met de Tecfidera en het traject van het kiezen van nieuwe medicatie en nieuwe bijwerkingen weer van vooraf aan zou beginnen.
In mijn zoektocht naar lotgenoten kwam ik in contact met Team No Limits, een obstaclerunning team van het Revalidatiefonds en werd uitgenodigd om een keer met ze mee te lopen. Zo gezegd, zo gedaan, Men of steelrun in Scheveningen. Wat een drama was dat zeg, normaal ben ik altijd ruim op tijd bij een run om mij even rustig voor te bereiden enzo. Nu was ik al ruim 1 1/2 uur bezig een parkeerplekje te vinden en moest vanaf daar nog een paar kilometer lopen voor ik bij het evenemententerrein was. Maar goed, na alle organisatorische obstakels genomen te hebben was ik daar dan, ten midden van allemaal mensen met een berperking. Dat was op dat moment best apart. Heb daar eigenlijk nooit echt mee te maken gehad, laat staan een obstaclerun mee gelopen. Ik heb het er met 2 benen en 2 armen soms al moeilijk mee, hoe zou iemand dat met 1 arm of 1 been dan wel niet ervaren. Ik kan jullie vertellen, het is een hele ervaring geweest, een ervaring die ik niet snel meer zal vergeten. We renden in 2 groepen: de iets snellere en de iets langzamere. 7 of 14 kilometer in het mulle zand over het strand. Stuk voor stuk allemaal helden, ik zou niet willen weten hoe het is om op krukken 14 kilometer door het mulle zand en met obstakels te moeten ploeteren.
Enkele dagen later kreeg ik een berichtje, iets wat ik zelf eerlijk gezegd nooit verwacht had. Johan wat zou jij er voor voelen om Team No Limits te komen versterken. Ik heb daar niet lang over na hoeven denken. Ook al zie ik mijzelf niet als iemand met een beperking, ik heb die wel degelijk. Momenteel uit zich dat in vermoeidheid en af en toe nog trekt een deel van mijn gezichtsveld weg. Maar ik mag blij zijn dat tot de dag van vandaag alles nog werkt.
In Mei 2015 was het dan zover, vlak voor de IronVikingrun was ik officieel een Team No Limits member. Vlak voor wat voor mij het hoogtepunt van 2015 moest worden. Ik zou mijn eerste marathon gaan lopen. En wat voor een, 42 kilometer modder, obstakels, heuvels, ijs en water. Een van de zwaarste marathons in Nederland. Na vele trainingskilometers, ongeveer 370 kilometer in 5 maanden en 112 kilometer aan obstacleruns en andere loopevenementen. Best zenuwachtig sta je dan aan de start in de hoop dat alles goed zou gaan en een lichte twijfel of je wel genoeg getraind hebt. En dan ga je de start muur over en vliegt het eigenlijk voorbij, er was een timecap van 8 uur. Dat was de enige tijd die ik moest halen, ik moest voor 18:00 finishen. Vlak voor het einde van de 3de ronde kregen wij te horen dat we door moesten lopen, dus de laatste 3 kilometer nog even beetje gas erbij gegooid in hoeverre dat nog mogelijk was. Na 7 uur en 40 minuten ploeter kwam ik over de finish. Dit was het dan, mijn eerste marathon.
Vele runs volgden en ik ben gaan vloggen voor Strongmanrun, af en toe wat video’s van trainingen enzo maken. Dit was erg leuk om te doen. Na de Strongmanrun leefde ik naar Mudmasters eind september, niet dat Mudmasters zo spectaculair is maar omdat de dag er na ik eindelijk op vakantie zou gaan. Iets wat ik maanden eerder al had moeten doen. Maar goed het is niet anders, een week geen telefoon, geen internet, gewoon even lekker niet bereikbaar zijn en even twee weken geen sport.
Zoals je ook overal ziet zijn de cijfers van 2015, hoeveel moorden zijn er gepleegd in een stad, hoeveel inbraken zijn er geweest en ga zo maar door. Dus hier nog wat cijfers van mijn 2015:
MRI scans: 4
Bloed onderzoeken: 8
Geslikte pillen: te veel
Aantal trainingskilometers: 526,7 kilometer
OCR kilometers: 254 kilometer
zwemmen: 1 kilometer
Maar goed, momenteel ben ik zelf uit een dal weer omhoog aan het klimmen, 2016 gaat weer bestaan uit vele hoogtepunten.
2015 was vallen en opstaan, 2016 wordt knokken en doorgaan!
We blijven positief en ik ben nu begonnen het aantal loop kilometers weer op te bouwen en mij voor te bereiden op mijn tweede marathon die in mei 2016 plaats vind in Spaarnwoude.