Vorig jaar kwamen we op een dwaas idee, een idee waar zelfs wij onze vraagtekens bij hadden. 21 kilometer Strongmanrun in een rolstoel, Strongmanrun die bekend staat om het mulle zand, mooie routes door het bos en over de heides. Op zich al een uitdaging en al helemaal in een rolstoel.
Maar hoe moesten wij daar dit jaar weer overheen komen, Sebas kon dit jaar niet met zijn rolstoel omdat de Invictus games er aankomen. Dus kwamen we op een ander idee.
We eens 12 kilometer door het bos gelopen, over de heides en in het mulle zand gerend? Met je ogen dicht? zonder ook maar even te spieken? juist ja. Dit jaar is Marlijn met ons mee gegaan dit avontuur in, Marlijn is blind en wilde dol graag eens een obstacle run lopen en wilde grenzen gaan verleggen bij de Strong-12.
Al maanden is Marlijn zich met haar buddy Martijn aan het voorbereiden, welke commando’s gebruiken we wanneer, waar moet Martijn als gids op letten en welk tempo gaan we lopen. En bij Crossfit Nijmegen hard aan het werk met diverse buddy workout om nog beter o elkaar ingespeeld te raken.
Op 3 september waren we al vroeg aanwezig, het is altijd fijn om je even rustig voor te bereiden en ontspannen te starten. Het was mooi weer en het was druk op het festival terrein, j het is geen eens meer een start finish terrein, maar echt een festival terrein. Om 14:35 gingen wij van start, het begin was heel erg aftasten hoe en wat, welk tempo gaan we aannemen en hoe gaat het lopen allemaal. Jacco op zijn blade, Iris met haar krukken, Marlijn die begeleid word door Martijn, Ferdinand en Peter als mentale ondersteuning en Johan gingen als laatste het startvak uit. en gingen al snel het bos in en het liep eigenlijk al meteen goed. Als je niet wist dat Marlijn niets zag dan had je het ook bijna niet geweten. Alles liep gestroomlijnd. Obstakels gingen lekker. Tot dat we bij de cliffhanger aan kwamen. Hier moest veel geklommen worden en moesten wij veel instructies gaan geven over hoe en wat en waar ze haar voeten neer moest zetten. Tevens moesten we opletten dat mensen er niet tussen door probeerde te komen. Het was vrij druk bij het obstakel, maar het is allemaal goed gekomen en o kwamen we meteen bij de volgende uitdaging, de Pipedown, een soort halfpipe. Marlijn kwam hier nog vrij makkelijk op, maar iris met haar krukken en Jacco met de blade hadden hier meer moeite mee. Met een aanloopje kom je er vrij makkelijk op, maar daar gaat het mis bij iris, die kan met haar rukken geen aanloopje nemen en al helemaal niet door blijven lopen de halfpipe op. Maar ook zij is boven gekomen met wat teamwork en jacco zijn blade bleef weg glijden op de halfpipe. Maar met veel teamwork en wat hulp van andere lopers zijn we allemaal boven gekomen.
Verder liep het lekker door en ging het makkelijker dan wij dachten. Tot we bij de vietcong tunnels aan kwamen. Marlijn moest even goed begeleid worden door de modder en de tunnels in. In de tunnels zaten bochten en was het zo donker dat ook de rest van het team even in de wereld van Marlijn terecht kwam. Je zag echt helemaal niets meer in de tunnels.
Na de tunnels kwamen we bij de Wilgenweard Basejump een toren van ongeveer 3 meter waar je het water in springt. Marlijn twijfelde of ze het wel moest doen, maar met een beetje groepsdruk zette ze haar zonnebril af en stapte ze met Martijn naar het randje en sprong naar beneden. Best heftig denk ik, je ziet niet wat je heen springt, je weet niet hoever je valt, je weet alleen dat je valt en dat je naar beneden gaat tot je in het water terecht komt.
We gingen het water uit en gingen omweg naar de finish, bij de roadblock 2.0 een mega constructie vn hooibalen, zeecontainer kwamen we Hendrik tegen, onze top fotograaf. Na even geposeerd te hebben gingen we het laatste obstakel over en zagen we de finish.
We zijn met z’n alle gestart en met z’n alle gefinisht.
Het was een fantastische dag met een mega avontuur. Het is uit eindelijk misschien wel beter gelopen dan verwacht. Maar goed wat moet je verwachten als je met deze groep het bos in gaat!