Afgelopen weekend was het dan zover, Arena MoveS 2017. Een fantastisch traploop evenement om geld op te halen voor een MS vrije wereld. En uiteraard moest ik daar bij zijn.

Eind maart 2017 heb ik mij ingeschreven voor Arena MoveS en net als vorig jaar ging ik voor de meeste aantal treden, ik dacht dat ik het zelfde aantal zou lopen als afgelopen jaar. Maar achteraf bleek dat het vorig jaar 5000 treden was en nu 6500. Voor jullie beeldvorming, dat is de hele tweede ring van de Amsterdam ArenA inclusief de trappenhuizen, een etage van een normale woning heeft ongeveer 11 treden en het zou dan ongeveer 591 verdiepingen zijn. De Burh Khalifa heeft er 163. Dus het is een aardig eind traplopen.

Maar goed, het plan was 6500 treden met 15kg CrossXvest, het zou zwaar worden maar zeker niet onmogelijk. Ik was af en toe op een traploop machine aan het trainen geweest en zag er een klein beetje tegen op om met 15kg te gaan lopen.

De week voor het evenement, het was 35 graden buiten onwijs benauwd en mijn lichaam wilde niet echt mee werken, ik was moe en futloos. Ik vroeg me af of ik wel moest gaan lopen of misschien 700 treden zonder vest. En de temperaturen bleven maar oplopen en ik had er steeds minder zin en kracht voor om te gaan starten aan een 6500 treden met 15kg CrossXvest.

Donderdags brak het noodweer los, veel onweer en regen en de temperatuur daalde weer en ik begon mij weer wat beter te voelen.  Nog niet top fit, maar was wel weer in staat mee te doen en mijn vest bepaalde ik later wel hoeveel ik er in zou doen.

Zondagochtend, de dag van Arena MoveS, ik voelde mij redelijk goed en had er stiekem wel erg veel zin in, 15kg zou iets te veel van het goede zijn. Dus besloot ik 10kg mee te nemen en mijn CrossXsnackvest verder te vullen met een aantal gelletjes, mars repen en 2L water. We waren op tijd bij de Amsterdam ArenA en had zo voldoende tijd om mij voor te bereiden, moest mijn compressie tubes aan trekken mijn vest nog aantrekken etc etc.

Voor de start werden we naar een trappenhuis begeleid waar we in groepjes van 10 los gelaten werden, ik ging als een van de laatste het startvak uit. Via het trappenhuis kwam ik uit op de tweede ring in de Amsterdam ArenA. Boven aan de eerste trap merkte ik al dat het zwaar ging worden. De warmte van de afgelopen week hing nog in het stadion en hoe hoger je kwam hoe warmer het werd. Na een aantal trappen viel het mij op dat mijn hartslag aan de hoge kant zat, hij liep al snel richting de 160, dus moest het al snel wat rustiger aan doen. Ik wilde wel de hele route uitlopen. Vele traptreden vlogen voorbij en ik had het zwaar en vreselijk warm. bij het laatste stuk vroeg ik mezelf af of ik wel door moest gaan, of het nog wel verantwoord was om door te gaan. Ik dacht dat ik ook op de eerste ring nog veel treden moest lopen. Toen kwam ik in de frisse buitenlucht en voelde mij helemaal een beetje opleven en kreeg weer energie om het laatste stuk te volbrengen. Ik zag roltrappen aankomen, maar deze waren helaas uitgezet. maar hierna een trap omhoog de arena weer in en toen zag ik dat ik bij de finish was en het laatste stukje huppelde ik over de finish. Na de finish kon ik eindelijk mijn vest uit doen, mijn shirt was helemaal doorweekt en het stoom kwam van mijn rug. Maar wat was het weer een mooie ervaring toen ik eenmaal de finish aan zag komen.

De day after, ik voel mij redelijk goed, erg pijnlijke benen en slecht geslapen omdat mijn benen erg onrustig waren, zelfs met een flinke dosis magnesium waren ze moeilijk rustig te krijgen. De vermoeidheid valt op zich nog wel mee. Ik had het vele malen erger verwacht.

P.S. door de mensen die bij mij in het startvak starten weet ik nu waar MS voor staat, Minder Snel.

En nu op naar Arena MoveS 2018!