Dit verhaal gaat niet over positiviteit of negativiteit, maar over realiteit. Soms vraag ik mij wel eens af of het een van de symptomen is van de ziekte MS, uitdagingen die steeds verder gaan. Soms vraag ik mij ook af waar ik aan begonnen ben. Soms moet ik ook niet zeuren en gewoon door gaan.

Waar ik het voor doe? ja, dat vraag ik mij soms ook af.

Van het project gister heb ik er beust voor gekozen er geen goede doelen of inzamel actie aan te koppelen. Het is mijn project, met persoonlijke doelen en geen inzamel actie.

Gister was het dan zover, na een half jaar van voorbereidingen ging het dan gebeuren.

Ik was medio september op het idee gekomen dat het wel eens leuk zou zijn om een 100.000 meter race te gaan doen. gewoon omdat het kan en wat zou het tof zijn als ik een serieuze aanval doen op het wereldrecord van 09:05. Ik was er wat onzeker over of ik dat zou gaan halen, ik moest voor langere tijd een gemiddelde splittend van 02:43.0 aanhouden. En dat is inclusief mijn rust. Rust is een relatief begrip, rust houd in snel een slok water, paar stukken banaan en een energiegel en binnen 30 seconde weer door.

Om 09:00 uur stond er een kom met schijfjes banaan, lading energiegels en fles water naast mij. De PM5 staat ingesteld op 100.000m en ik ga van start.

Vlak na de start kwam ik er achter dat ik een belangrijk ding vergeten was, mijn handschoenen. De eerste 10 kilometer gingen vrij soepel voorbij en tijdens mijn eerste rust op 10 kilometer meteen mijn handschoenen aangetrokken, slok water, paar stukken banaan naar binnen en door. De kilometers vliegen voorbij en elke 10 kilometer maak ik een stop. Na 40 kilometer komt er een verassing de zaal in, Corne de Koning, huidig wereldkampioen, paralympier , Europees en Nederlands kampioen etc etc en bovenal een van Nederlands al dan niet de beste Nederlandse pararoeier. Hij kwam een stukje mee roeien als aanmoediging. Hij roeit een halve marathon met mij mee, was fijn dat hij mee roeide. Al moest ik mij wel op mijn eigen tijden focussen in plaats van dat ik mij aan hem optrok. Wat dan zou ik veelte snel gaan en mogelijk het einde niet halen. gedurende mijn race hebben veel mensen stukken met mij mee geroeid. De een 1 kilometer andere 10 kilometer. Tof om mensen zo kennis te laten maken met het indoorroeien en tof dat je niet het gevoel hebt dat je alleen bezig bent.

De eerste 60 kilometer gingen eigenlijk wel lekker en lag mooi op schema. En toen kwam ik mijnelf aardig tegen, mijn lichaam begon pijn te doen. Ik hield pauzes om de 5 kilometer en het werd steeds moeilijker om de hendel vast te pakken. Ik voelde de blaren op mijn handen staan en mijn handen waren erg gevoelig, ook mijn benen begonnen te klagen. In het begin niet veel last van gehad omdat ik tot de 50 kilometer aspirines slikte. Maar omdat ik hiervan steeds meer dorst kreeg was ik daarmee gestopt. Maar moest verder en besloot vaker te drinken dus om de 5 kilometer meer te drinken.

Vanaf de 70 kilometer werd het echt zwaar en zag het even niet helemaal meer zitten, begon mij af te vragen waar ik aan begonnen was, waarom ik deed en of het niet beter was om te zeggen: Nee ik kan dit gewoon niet, dit is iets wat ik niet kan.

Maar mijn coach begon steeds harder te schreeuwen en vrienden en familie zaten om mij heen mij aan te moedigen. Ik mocht niet stoppen en kon niet stoppen. Als ik nu zou stoppen zou het altijd blijven knagen dat ik iets wilde wat ik blijkbaar niet aan zou kunnen. Ik moest kosten wat het kost door gaan. Mijn benen branden en handen begonnen steeds meer pijn te doen. Ik kon nog net aan de hendel vast houden tot ik bij de laatste 5 kilometer was. Stoppen was nu helemaal geen optie meer, anders was die andere 95 kilometer voor niets geweest. Ik zag op mijn scherm staan dat mijn geschatte finishtijd 08:55 zou zijn. Dat zou 10 minuten onder het wereld record zijn. De laatste kilometer gooide ik mijn snelheid iets omhoog van 02:25/500m ging ik naar de 02:15/500m tot de laatste 200 meter, ik kreeg energie waarvan ik 10 kilometer nog niet wist dat ik die had en gooide nog een schepje er boven op en trok hem naar de 02:00/500m en met 08:54:50.9 zaten de 100.000 meter er op.

Ik was op, alles deed pijn, ik kon net aan nog op mijn benen staan, al liep ik als een pas geboren hertje. Van mijn werkgever kreeg ik een mooie bos met bloemen en kreeg daarna nog de grote baas aan de telefoon.

Wat ik zeker wist was dat dit de eerste en de laatste keer was dat ik een 100.000 meter geroeid hebt. Maar had het zeker niet willen missen.

Ik heb mega veel respect gekregen voor alle 100.000 meter roeiers, jeetje wat een afstand is het.

Ik ben nu aan het bijkomen en aan het uitrusten, mijn lichaam heeft het redelijk doorstaan. Al slaap ik slecht en mijn rechter been doet pijn en ik kan er niets mee. Morgen zal het wel wat beter gaan allemaal.

Wat word mijn volgende uitdaging? Ik heb geen idee, ik wil het iets rustiger aan gaan doen en meer gaan genieten van het roeien, van het Crossfitten en van het hardlopen zonder extreme doelen of evenementen.