Begin februari kreeg ik een email van de MS vereniging Nederland, ze wilde met een team met mensen met MS meedoen aan de Breakout run. Hoe en wat was nog niet helemaal duidelijk en aan mij de vraag of ik ze er mee wilde helpen. Er gingen wat interviews aan de run vooraf en zelfs een portretfoto verscheen op de cover van de MenS, het magazine van de MS vereniging Nederland.

Zaterdag 27 mei was het zover, de Breakout run in Schaijk, na maanden van voorbereidingen zou ik vandaag van start gaan met een aantal mensen met MS, een paar mensen die de MS vereniging Nederland wilde supporten en met mij mee gaan doen aan de Breakout run. Al de hele week werd er gesproken over de warmste 27 mei ooit met tropische temperaturen.

Mijn lichaam heeft het in de aanloop naar de Breakout run zwaar gehad, ik kon niet echt wennen aan de warmte.

Ik was al vroeg in Schaijk, zo kon ik mij rustig voorbereiden op de run, het was niet eens warm, maar het was bloed heet! Al voor de run had ik 5 liter water weg gedronken. Ik had afgesproken met het team om om 13:00 bij de stand van de MS vereniging Nederland te zijn en zou daar mijn team gaan ontmoeten. En al snel na 13:00 was mijn team compleet, we waren met een groep van 6 en de sfeer zat er al snel in.

Om 14:00 gingen we van start, we moesten eerst over een muur klimmen voor we een lang stuk van ongeveer 2 kilometer moesten lopen door een droog, stoffig en vooral warm stuk. Helaas waren de mud trenches kurkdroog, maar dat is niet zo verwonderlijk met 35 graden en vol de zon er op. Na dit droge warme stuk kwamen we bij water aan, heerlijk, in het water waren muren geplaatst waar we onder door moesten. Normaal gesproken klagen we meer over het feit dat je het water in moet, maar nu was het echt even lekker. Na wat simpele obstakels als roadblocks en raise the sail kwamen we bij de half pipe aan, Storm the prison wall, gelukkig was hij niet nat of modderig, dus het was goed te doen om omhoog te lopen. Onze groep bestond ook uit een 3 tal dames die nog geen ervaring hadden met obstacle runs en wisten niet hoe ze daar ooit omhoog moesten komen. Met wat instructies rende de eerste 2 ook omhoog en nummer 3 kon mijn voet vast pakken en op die manier omhoog klimmen. Het is zo mooi om met teamwork iedereen zo’n obstakel te laten halen. Maar we moesten verder en kwamen bij een aantal tunnels uit, de eerste was goed begaanbaar en lag horizontaal ingegraven. de tweede lag schuin omhoog en was een iets grotere uitdaging om om hoog te komen, het was glad en glibberig, maar uit eindelijk heeft ook iedereen dit gehaald. Onderweg werd veel gesproken over de ziekte MS, de diagnoses en hoe het bij iedereen was gegaan en hoe het nu gaat. Hoe gaan andere met bepaalde dingen om en hoe gaan andere uit jouw omgeving met dingen om. Het was tof om op deze manier andere te leren kennen.

We kwamen toen bij de glijbaan uit, was toch wel een beetje spannend voor de dames die nog nooit van zo’n glijbaan afgeweest waren, maar ook iedereen heeft de stap gezet naar beneden te gaan.

We liepen al steeds meer richting de finish en kwamen nog de Clifjump, een 5 meter hoge stellage waar je vanaf het water in sprong en hierna gingen we naar de finish. Via de prisonwall of freedom, een 4 of 5 meter hoog bouwwerk van balen stro klommen we omhoog en aan de andere kant met touwen weer naar beneden. Daarna zijn we met z’n 6en de finish over gegaan. We hebben alle gestelde doelen gehaald. Met z’n alle starten en met z’n alle finishen, aangeven waar je tegen grenzen liggen ondanks we je proberen een obstakel te halen en het erg gezellig te hebben onderweg.

Voor mij persoonlijk hadden er wel iets meer iets technischere obstakels mogen zijn. Maar dat neemt niet weg dat ik een onwijs toffe dag gehad heb! en ik hoop dat de rest van het team het er net zo van genoten heeft als dat ik dat gedaan heb!