Gepubliceerd op 24-08-2016 op sportenmetms.com

Begin april 216 verscheen er op Facebook een event, ArenaMoveS, veel was er nog niet over bekend. Iets met trap lopen en de Amsterdam arena, meer informatie zou later volgen. Mijn aandacht hadden ze. Het evenement werd georganiseerd door MoveS een organisatie dat sportevenementen organiseert om geld in te zamelen voor MS gerelateerde projecten.

Maand later begon langzaam aan duidelijk te worden wat voor evenement het precies was, trap lopen in de Amsterdam Arena, veel trappen, je kon kiezen uit 700, 2500 of 5000 trap treden. Ik ga wel niet zo snel een uitdaging uit de weg. Dus heb mij ingeschreven voor de 5000 treden. Het leek me wel goed te doen, maar nu moest er nog een extra uitdaging aangeplakt worden om geld in te gaan zamelen. Al ben ik zelf niet zo’n held in het inzamelen van geld leek mij het een gaaf idee om die 5000 treden met een CrossXvest aan te doen. Voor elke ingezamelde 20 euro zou ik 1 kilo in mijn vest doen.

Naarmate het evenement dichterbij kwam begon ik langzaam te beseffen wat ik allemaal geroepen had en waar ik mij voor ingeschreven had. 5000 trap treden, 1 etage heeft er ongeveer 11, dat zijn heel veel etages en er was inmiddels al 140 euro gesponsord, dus dat werden heel veel etages met 7 kilo in mijn vest en steeds meer mensen verklaarden mij voor gek.

Toen was het zover, het was 9 juli, met mijn Crossxvest van 7 kilo op naar de Amsterdam Arena, het was een vrij warme dag. Het dak van de arena was gesloten en ik vond de temperatuur niet echt ideaal, warm, beetje benauwd, maar goed er waren mensen bereid mij te sponsoren dus moest het nu ook echt gaan doen. De gehele tweede ring in de Amsterdam Arena in het rond en elke trap op en af. De arena leek wel groter dan dat ik gedacht had en er waren wel heel veel trappen.

12:40 moest ik starten, dus ruim van te voren naar het startvak. Ik zou alleen starten en zag wel wie ik tegen kwam op de trappen. Al in het startvak maakt ik kennis met het team van Of ik gek ben! Onder leiding van Mike Weerts. Ze nodigden mij uit om met hun mee te gaan lopen. We starten in kleine groepen of per team. De eerste 2500 treden waren best afzien, leek geen einde aan te komen en kwam steeds meer mensen tegen die niet meer vooruit te branden waren. Maar bij ons was het nog best gezellig onderweg, vooral de tweede helft werd er steeds meer gekletst en probeerde we elkaar te motiveren door te gaan. Al pratende vlogen de treden voorbij. Het team waar ik mee liep deden mee omdat de vrouw van een van de teamleden MS heeft, die deed zelf de 700 treden. Ze stelde die vraag ook aan mij, waarom doe jij hier eigenlijk aan mee? en waarom draag je in hemelsnaam nog een CrossXvest? De verbijstering was groot toen ik vertelde dat ik zelf MS heb en dat ik een CrossXvest aan had om er een beetje uitdaging aan te geven. Ik vertelde dat ik normaal gesproken obstacle runs loop en dat dit weer eens iets anders was. Nadat ik vertelde dat ik MS heb, heb ik niemand meer horen klagen van de groep en zat het er ook al bijna weer op. De tweede 2500 treden leken wel 10x makkelijker te gaan dan de eerste. Als groep kwamen we over de finish, gevolgd door een groepsfoto.

Achteraf viel het mij mee, het was goed te doen. Zowel mijn CrossXvest als mijn shirt waren helemaal doorweekt van het zweet en de benen begonnen al als gekookte spaghettisliertjes aan te voelen. Ik vreesde een beetje voor de volgende dag.

De volgende dag werd ik wakker, de grootste uitdaging was de trap af komen, mijn kuiten voelden aan als of ze van beton waren. Mijn boven benen vielen nog relatief mee, wel wat spierpijn maar lang niet zo erg als mijn kuiten. Maar als je dan alle reacties leest, over hoe mensen het vinden dat je ondanks de MS nog aan dit soort evenementen meedoet, dan vergeet je weer even alle spierpijn en alle vermoeidheid. Je hebt weer laten zien dat het leven niet ophoud na de diagnose, dat er ook met MS nog veel mogelijk kan zijn.