Gepubliceerd op 16-09-2016 op www.sportenmetms.com
De sporten de ik doe staan vaak niet erg bekend om sporten die erg toegankelijk zijn voor sporters met een beperking. Obstacle runs, Crossfit en indoorroeien in combinatie met MS word helaas nog vaak voor onmogelijk gezien en het is nog steeds erg pionieren hoe oplossingen te vinden voor de meest simpele uitdagingen in een sport. De komende blogs ga ik een poging wagen om uit te leggen hoe ik dingen aanpak, wat mij drijft om dingen te doen zoals ik ze doe. Ik zal beginnen met het indoorroeien. Wat is het, hoe werkt het en hoe kan je dat in hemelsnaam combineren met MS.
Het indoorroeien heeft helemaal niet te maken met het roeien op het water en ik heb zelf nog nooit op het water geroeid. Het indoorroeien doe ik op een concept2 roeitrainer die ik thuis heb staan of in de crossfitbox.
Vorig jaar werd ik door een goede vriend gevraagd of de Invictusgames iets voor mij waren, het waren de world championships voor gewonde en zieke veteranen en militairen. Alleen obstakel running en langere afstanden bij het hardlopen waren geen onderdelen daar, dus ik moest maar kijken of er iets was wat mij lag. Teamsporten vallen voor mij al snel af, het is leuk om te doen maar niets voor mij. Als ik ga boogschieten, kogelstoten of discus werpen dan gaan er zeker gewonden vallen en bij het zwemmen zink ik als een baksteen. Dus bleef er 1 ding over, het roeien, iets wat ik af en toe eens deed in de crossfitbox. Wat ik precies deed wist ik niet, maar aan de reactie van de trainer en de andere roeiers te zien waren er mogelijkheden. Aan mijn techniek en conditie moest nog aardig wat gedaan worden. Maar de mogelijkheden waren er zeker. Via een collega had ik een Concept2 roeitrainer ter beschikking gekregen die ik tot de games kon gebruiken en het trainen kon beginnen. Ik wist dat ik op de games 4 minuten vol gas moest en zover mogelijk moest proberen te komen. Als een kip zonder kop begon ik met trainen, focus op de 4 minuten. Ik wist toen nog niets over de werking van de machine, bij trainingen deed ik maar wat, maar er zat wel wat vooruitgang in. Omdat mijn techniek slecht bleef en de vooruitgang minimaal was ben ik gaan zoeken hoe ik dit kon verbeteren en kwam ik via mijn crossftbox bij Max terecht.
Max zou mij wel even leren roeien. Ik zou elke maand 1 keer met Max gaan roeien en dan puur op techniek en dan 4 keer per week thuis in de garagebox zou ik de trainingsschema’s afwerken. Alles was gericht op intervaltrainingen, al mijn trainingen moest ik gaan loggen om mijn vooruitgang vast te leggen. Mijn trainingen waren zwaar, loodzwaar, na mijn trainingen stond ik ook regelmatig bijna kotsend naast mijn garage, de buren in een nieuwe wijk waar ik woon keken wel vrij vreemd. Omdat mijn trainingen steeds serieuzer werden, de resultaten omhoogschoten werden rust en voeding ook steeds belangrijker, van een ochtend training van amper 45 minuten kon ik de rest van de dag van slag zijn. Vermoeid, slappe benen en het gevoel dat je over je nek moest gaan kon de hele dag aanhouden.
Gelukkig was daar Hellen, de voedingsexpert in de crossfitbox. Met haar heb ik een voedingsplan gemaakt gericht op het herstel, het draaiende houden van mijn verbranding en het verhogen van mijn energie om de volgende dag weer te kunnen knallen tijdens een training.
Ik denk ongeveer 2 maanden voor de Invictusgames had ik alles wel op de rit voor mijn gevoel, energie in overvloed, binnen een paar maanden serieus trainen bijna 250 meter verder kunnen komen in 4 minuten, lag op koers om in Orlando een goede medaille binnen te halen. Voeding was meer gericht op eiwitten en zeer beperkt suikers, zowel toegevoegde als natuurlijke suikers, en voelde mij er super bij. Al moest je vaak nee zeggen tegen dingen en werd het eten bij familie of uit eten gaan soms een uitdaging.
Vlak voor de games had ik een voor mij magische grens van 1200 meter gehaald, dat was voor mij persoonlijk wel even een dingetje. Iets wat volgens velen onmogelijk zou zijn is voor mij een soort doel geworden. Voor mij zijn niet veel dingen onmogelijk, there are obstakels, but with hard working there are No Limits.
Naarmate mijn trainingen intensiever worden krijg ik steeds vaker de vraag, is dit wel goed voor je? of waar haal je de energie vandaan? of wat doe je je zelf aan?
Het ziet er niet altijd zo uit, maar het voelt zo fantastisch als je weer helemaal kapot naast je Concept2 ligt, als je in je logboek neer kan zetten dat je weer 2 meter verder gekomen bent dan een maand eerder. Het is juist ook iets waar je energie van krijgt, je levert 50% in en krijgt er 60% voor terug. Op de bank zitten kan altijd nog en ben van mening dat door dat mijn fysieke gesteldheid ik op dit moment nog alles kan doen wat ik doe. Ik geniet van het sporten, ik geniet van mijn behaalde resultaten en denk dat je alleen al van het idee bank zitten alleen al achteruit gaat. Al is het soms best lekker om na je workout even neer te ploffen.
De resultaten van de Invictusgames worden al uitgebreid besproken in een eerdere blog, een 4de plek lijkt teleurstellend, maar is verder dan ik ooit had durven dromen. Ik heb in een klasse geroeid met mensen met een psychische beperking waarbij vele momenteel ook uitkomen op de paralympische spelen en de olympische spelen. Dus ja, mag niet ontevreden zijn.
Het denken in mogelijkheden maakt meer mogelijk dan dat je zou denken.