Bron: sportenmetms.com 19-10-2016
Het is alweer 4 jaar geleden dat ik mijn eerste obstaclerun liep, de Strongmanrun in Hellendoorn. Wat ik toen nog niet wist was dat er vele nog zouden volgen. Tijdens mijn eerste run had ik geen idee hoe ik over een muur moest komen, kwam ik niet verder dan de 2de trede van de monkeybars en was lopen het enige wat me goed af ging. Na vele runs besloot ik half 2014 om in 2015 mee te gaan doen aan de Iron Vikingrun, 42 km obstakel running. Van MS had ik toen nog niet veel gehoord, laat staan dat ik het zelf zou hebben. Al maanden was ik aan het trainen, veel kilometers maken met hardlopen en van alles wat ik onderweg tegen kan maakte ik obstakels om overheen of onderdoor te gaan. 4 keer per week hard lopen, 3 keer ongeveer 21 km en 1 keer een 30+ km afstand. Ik voelde mij er goed bij en het ging lekker. Vermoeidheid had ik al jaren last van en echt fit was ik sinds mensenheugenis al niet meer geweest. Maar de trainingen gingen lekker.
Tot begin 2015 een deel van mijn gezichtsveld weg viel en ik twee weken later maar eens naar de huisarts zou gaan, een medisch circus begon en een aantal dagen later kreeg ik te horen dat ik MS had. Niemand wist verder hoe ze met mij om moesten gaan, MS, marathons lopen, obstacle runs, bijna dagelijks trainen, dat was een beeld dat ze niet echt konden plaatsen bij MS. Sporten met MS was een soort schelden in de kerk. Maar goed, als ik mij er goed bij voelde moest ik het vooral blijven doen. Dus ik ging door met mijn trainingen, liep in 7 uur de Iron vikingrun uit en vele 18, 19, 21km runs volgden.
Dat het niet altijd goed gaat en soepel verloopt bleek gister (15-10-2016) wel, Mijn laatste obstacle run van 2016 in Nederland, de Strong vikingrun Brother editie. Ik vreesde een beetje voor de kou en het weer. Maar op de dag zelf bleek het eigenlijk wel ideaal weer. Klein beetje vochtige lucht, het parcours lag er mooi bij, het kon eigenlijk niet beter. Na de start heb ik mijn teammaten al moeten laten gaan, hun tempo lag te hoog voor mij en het lopen voelde niet goed, kreeg er geen lekker tempo in de eerste kilometers en er zat weinig kracht in mijn lichaam. Maar als ik ergens aan begin, maak ik het af ook. Nadat ik mijn teammaten heb laten lopen kwam ik Ferry tegen en ben daarmee verder gehobbeld. in een rustig tempo gingen de eerst 10km voorbij en daarna kreeg ik het idee dat het lopen langzaam wat gemakkelijker begon te gaan. Nog verre van goed, maar elke verbetering is er een. De obstakels gingen niet van zelf, er zat bijna geen kracht in mijn lichaam, al vanaf de start voelde ik mij een beetje slap. Gelukkig zijn we met z’n tweeën en dan kan je een end komen. Veel obstakels redde ik met pijn en moeite in mijn eentje. Een klein beetje hulp bij de muurtjes en af en toe een rust moment bij de zandzakken en zo zijn we ver gekomen. Ik heb er zelfs nog even over na gedacht de afslag 13 kilometer te pakken in plaats van de 19 kilometer. Maar na de 10 kilometer ging het lopen steeds beter en volgens Ferry gingen we de 19 gewoon redden in een rustig tempo. Eenmaal bij de splitsing toch besloten de 19 kilometer af te maken, het lopen ging lekker, alleen de obstakels niet. Na de rope XL heb ik besloten de obstakels te laten voor wat het was en die laatste kilometer maar gewoon uit te lopen. Dat was een moeilijke beslissing, maar wel een verstandige. Toen kwam al snel de finish in zicht, alleen nog de walhalla steps op en dan zat het er op. De laatste run van 2016 in Nederland. In de kleedkamer kon mijn Crossxvest uit en kon ik wat droogs en warms aan trekken.
Na het omkleden kreeg ik al van wat bekenden te horen dat ik er echt beroerd uit zag, dat was nog zacht uitgedrukt van hoe ik mij voelde. Ik was helemaal gesloopt, leeg, zat geen kracht meer in en vreesde een beetje voor wat er nog komen ging. Thuis aangekomen eerst eens een warm bad genomen met lavendelluchten enzo en daarna beetje op de bank liggen. Van mij hoefde je de komende dag niet veel meer te verwachten.
De day after, word ’s ochtends wakker met het gevoel of er een intercity over mij heen gereden is, gigantische spierpijn in mijn rug en benen. Iets waar ik anders nooit veel last van heb. En werd vermoeider wakker dan voor dat ik naar bed ging. Ik denk dat ik deze zondag maar gewoon ga skippen en ben vandaag out of order. Hopen dat het morgen weer als van ouds is.
Ik kan alleen maar zeggen, heel veel respect voor je doorzettingsvermogen. Terwijl je al weet dat je de volgende dag na dit, gesloopt zal zijn. Met een dergelijke instelling van jou vond ik het totaal geen probleem om mij aan te passen qua loopsnelheid aan jou. En het was de Brother editie dus alleen finishen was geen optie. Ik vond het gezellig en leuk dat dat ik je wat beter heb leren kennen.
Respect! Respect andere woorden heb ik er niet voor!! Het was mijn eerste strong viking en zeker niet mijn laatste! Hoop net als jou zo ver te komen ben te laat achter mijn favoriete sport gekomen maar zolang ik kan ga ik door! Bedankt voor je verhaal wij broekkies in deze sport kunnen van mensen zoals jou alleen maar laten! Succes met je volgende run!
Mooi verhaal waarin je laat zien dat niet je lichaam, maar, met name, je eigen IK bepaald wat er gebeurd. Petje af!!!
Wat ik niet snap ik waarom je met een CrossXVest loopt. Dat maakt het toch alleen maar zwaarder?
Het dragen van een Crossxvest maakt het zeker zwaarder, maar hem na de start nog uitdoen is ook geen optie. Dan moet je hem achter laten langs de route. Dus was even doorbijten on de finish te halen. En als ik voor de start al had geweten hoe het zou gaan, weet ik niet of ik gestart zou zijn.