Het is alweer bijna een maand geleden dat we op Schiphol stonden op weg naar Toronto, op weg naar de afsluiting van een periode, de afsluiting van een paar pittige maanden.

Ik ga mij wel een beetje beperken tot mijn races en de road to Invictus.

April 2017 werd de selectie bekend gemaakt van atleten die namens Nederland mee gaan doen aan de Invictus Games in Toronto en ik was daar een van.

Vorig jaar heb ik dankzij de Invictus Games kennis gemaakt met de parasport en een nieuwe hobby gevonden.

Dit jaar hoopte ik dankzij de road to Invictus te leren hoe om te gaan met sport in mijn leven, ik rende elke week wel een halve marathon ergens in het land en trainde daar nog vele kilometers bij. En dit zonder stil te staan bij de gevolgen voor mijn lichaam.

Dit jaar ben ik vlak na de selectie in aanraking gekomen met een systeem van Biocheck, een systeem wat middels ademhaling, hartslag en hoop andere gegevens je gaat vertellen hoe je lichaam er voor staat. Vaak bleek mijn lichaam herstellende te zijn en terwijl ik eigenlijk rust moest nemen ging ik toch vrolijk trainen.

Maar dit keer heb ik mij over gegeven aan het systeem, elke ochtend een zerocheck en elke training binnen hartslag zones blijven. Ik merkte snel dat ik minder vermoeid was na mijn trainingen, maar voelde wel dat ik aan het trainen geweest was. Ik leerde zo tijdens mijn weg naar de games steeds meer hoe ik moest gaan trainen en wat het beste was voor mijn lichaam. Ondanks ik vol bezig was met het roeien deed ik er ook nog af en toe een obstakel run tussendoor. Maar inplaats van 20 runs rende ik er afgelopen jaar 4. En mijn lichaam was daar stiekem wel blij mee. En ik moet zeggen, macaroni is lekker, maar elke dag macaroni dan begint het te vervelen.

Maar goed nu was het de dag van vertrek en dat was een lange dag, veel wachten, fotootje hier en daar en dan het inchecken van alle spullen die mee moesten naar Canada.

Maar na een vliegreis van ruim 7 uur kwamen we aan in Canada en werden we met een bus naar het hotel gebracht in hartje Toronto. En daar begon het echt, klappende vrijwilligers stonden klaar toen onze bus aankwam en de thank you for your service werd weer vaak geroepen, iets wat in Nederland nooit voor zal komen.

En ik kreeg de sleutel van mijn kamer, op de 20ste verdieping deed ik de deur open. wow, het leek wel een heel huis. Het was een suite met uitzicht op de CN tower, wel wat anders dan het Ibis budget waar ik normaal tijdens buitenlandse uitstapjes overnacht.

Na mijn tas uitgepakt te hebben ben ik kapot mijn bed in gedoken, het was een lange dag geweest en ik was moe.

Zaterdags was de openingceremonie, straten waren afgezet met vrachtwagen, en de busrit van wel geteld 200m werd gedaan onder politie begeleiding. Na de presentaties van de team werden er veel toespraken gedaan en opende Prince Harry de games officieel.

Dinsdag avond was het dan zover, 20:00 moest ik in actie komen, Ik had geen idee wie mijn tegenstanders zouden zijn. Tijdens de classificatie moest ik al alles op alles zetten om in de goede klasse te komen waarbij MS zelfs met name genoemd stond.

Daar aangekomen voelde ik mij behoorlijk klein, de gemiddelde roeier daar paste ik 3 keer in, zowel de lengte als de breedte. Veel powerlifters en professionele roeiers. Maar ik had mijn eigen race en zou aan het eind wel zien of het genoeg was. De weg naar het evenement was al belangrijker dan de race zelf.

Ik was al behoorlijk vermoeid toen ik moest starten waarschijnlijk door alle indrukken en de drukte rond het evenement. Ik begon ook snel last van mijn lichaam t krijgen tijdens het roeien. Maar met  de tanden op elkaar hoopte ik de 4 minuten te overleven. mijn zicht begon weg te trekken, pijn in mijn handen werd steeds heftiger, mijn voeten tintelde als een gek en was blij dat het over was. Ik keek op mijn scherm en kwam een paar meter te kort voor mijn doel en was 2de in mijn heat. Maar wist dat er in de heats voor mij veel meer meters gemaakt waren dus wist dat ik bij de eerste 10 zat. Maar niet precies hoeveelste. Na de race ben ik door een paar vrijwilligers naar de inroeiruimte gebracht, Ik kon op dat moment even niet meer op mijn benen staan. Het enige wat door mijn heen ging was WOW WOW WOW wat een race!

De dagen hierna stonden in het teken van herstellen, veel slapen en mega veel eten om weer aan te sterken en dan vliegt zo’n evenement ook voorbij en voor je het weet is de sluitingsceremonie alweer.

Bruce springsteen en Brain Adams kwamen even een stukje zingen en ook kelly Clarkson kwam even van haar laten horen en Prince Harry sloot het evenement af met de woorden dat je ook na de games doelen moet gaan stellen. Nou dat gaan we doen hoor, in december kom ik uit op het NKIR en zoals het er nu uit iet 17 januari #project2018. Wat #project2018 inhoud verklap ik nog niet, maar vind het zelf vrij heftig en een behoorlijke uitdaging. Als jullie nog suggesties hebben voor leuke uitdagende doelen? let me know!