Gepubliceerd op: 10-06-2016 op http://www.sportenmetms.com
“14:30 moest ik, wave 6 van IR6 heavy weight class, ik had nog 2 uur te gaan en zat in de kleedkamer. Ik begon langzaam was nerveus te worden, 6 maanden training en nu moest het gaan gebeuren. Ik had 4 minuten om mijzelf te bewijzen. Ik zit ondertussen met mijn koptelefoon op me voor te bereiden. Ik heb de playlist ‘Takkeherrie’ keihard aan staan en zit op de grond wat rek en strek oefeningen te doen. Half uur voor de start gooi ik nog even een liter Redbull naar binnen en ga ik naar de waitingroom, de ruimte waar de atleten wachten voor hun wave aan de beurt is. Ik zie mannen binnen komen, ik ben al niet heel klein ofzo, maar ik pas in de meeste wel een stuk of 2 a 3 keer. Ik praat met wat atleten en de meeste zijn al bij paralympische of olympische spelen actief geweest of hebben zich daar voor gekwalificeerd. Tja, en daar sta ik dan, veel aan het trainen geweest in een garage en dit zou mijn eerste wedstrijd worden. Gelukkig had ik mijn persoonlijke doelen nog, een doel is minimaal 1200 meter roeien en geen laatste worden. Op een tv was ik nog even wave 5 aan het bekijken waar teammaat Kelly in roeide.
En toen was het zover, ik moest als 9de in de rij gaan staan tussen al die ‘beesten’. Toen kwam het sein dat we mochten gaan lopen. Door een poort met rook, lichten en hoop harde muziek liep ik het stadion binnen waar erg veel mensen zaten en loop naar mijn machine. Vlak naast mijn machine op de tribune zit een groot oranje kleurig vak, best gaaf om te zien. Ik begin wat te roeien op de wedstrijdmachine, even het gevoel krijgen met deze machine. En toen was het zover, set ready, GO! en ik ging los, letterlijk met 50/60 slagen per minuut ging ik van start en maakte een best grote voorsprong op de nummer 2, na 100 meter zakte ik terug in slagen, de bedoeling was 28/29 maar ik had een lekker tempo te pakken. Het voelde goed en ging lekker en volgens mij lag ik na 3 minuten nog op kop. Ik hoorde op een gegeven moment ergens dat het de laatste minuut was en ik kijk naar mijn scherm, dacht alleen maar !%&@? ik ga veel te hard. Was nog aan het roeien op 37/38 en moest toch echt een eindsprint gaan inzetten. In mijn benen zat amper nog gevoel en mijn armen voelden of ze er elk moment vanaf konden vallen. Ik moest moeite doen om op de machine te blijven zitten. Ondertussen had ik nog 30 seconde te gaan en werd door 3 man ingehaald. Mijn splittijd schoot omhoog en kwam zo goed als stil te liggen. toen het eindsignaal, ik was blij dat het over was, ik was in 4 minuten verder gegaan dan ooit te voren en vond het zwaarder dan het lopen van een marathon. Na mijn race keek ik op mijn scherm en zag dat ik 4de was geworden.
Door mijn trainer word ik naar de kleedkamer gedragen. Ik kan niet meer op mijn benen staan. Ongeveer 45 minuten heb ik op de grond gelegen voor ik mijn eerste poging waagde weer op mijn benen te staan en ben terug naar het hotel begeleid. Ik ben vervolgens 3 dagen out of order geweest, 3 dagen licht in mijn hoofd, 3 dagen koppijn en 3 dagen extreem vermoeid. Ik had meer van mijn lichaam gevraagd dan het eigenlijk aan zou kunnen.”
I AM the captain of my soul