Op sport gebied is het de laatste tijd wat rustig, weinig evenementen en sinds het European IndoorRowing Championships eigelijk geen wedstrijden meer. Maar dat wil niet zeggen dat ik stil ben blijven zitten, dat ik met een zak chips de god ganse dag op de bank ben blijven hangen.

In het weekend van 12 maart heb ik nog meegedaan aan World indoor rowing Sprint, een aparte ervaring, je roeit op de ergometer een wedstrijd in je eigen achtertuin. Ik heb geprobeerd het aan te lopen als een normale wedstrijd, dit was niet bepaald gelukt. Dus begon al vrij vermoeid aan mijn 1000m, veel publiek was er ook niet. Er zwommen 3 eenden in de sloot en vloog af en toe een vogel voorbij. Ik was vermoeid en dat was al snel te merken en zetten een tijd neer van 03:16,5, niet bepaald een goede tijd en met de trainingen van afgelopen tijd had ik eigenlijk een dik PR moeten roeien. Maar het zat er gewoon niet in. Bij het uploaden van mijn gegevens in mijn online logbook bleek dat ik een snelste tijd had neergezet. Ik vroeg mij wel af hoe lang dat zo zou blijven. Maar na een paar dagen stond ik nog steeds eerste en was het niet meer mogelijk je tijden te uploaden. Dit was mijn eerste blik van mijn roei tijdperk.

Verder is er in de afgelopen 800 dagen best veel gebeurt, met hoge ups en diepe downs, maar overal ben ik van mening dat de MS een better me van mij heeft gemaakt. Het heeft mij andere inzichten gegeven, het heeft mij leren waarderen wat je kan en leren blij te zijn met wat je hebt.

Het is zeker niet allemaal positief geweest en zie mijzelf ook niet als een positief persoon. Ik ben realistisch, stug, klein beetje eigenwijs en een beetje naïef. En dat is precies wat ik nodig had om de afgelopen periode door te komen. Het snel kunnen schakelen van negatief naar positief, het open staan voor oplossingen waar je zelf nooit bij stil gestaan heb, het kennis maken met diepe dalen maar ook zeker met machtig mooie dingen die ik zonder de MS nooit had mee gemaakt.

De Invictus Games is gekomen op een moment wanneer ik het nodig had, het evenement kwam op een moment dat ik iets nodig had om naar toe te werken en is het begin geweest van vele grote stappen die ik, het bewust worden dat ik het misschien iets meer met iets minder moet doen, de stap naar de parasport en door de trainingen voor de Invictus games ben ik van het dal naar de rand van het dal geklommen en hoop met de Invictus games 2017 geheel terug over de rand te komen, maar daarover later meer! (de selecties voor het tea zijn nog in volle gang).

De stap naar de para sport, de classificatie, de daadwerkelijk bevestiging dat je toch echt iets mankeert, met gemengde gevoelens ging ik die kant op, soort opluchting, toch wel wat lood in de schoenen. Met 0 ervaringsdeskundige naar de Bosbaan. Ze hadden nog geen ervaring met mensen met MS dus was alles behalve zekerheid of ik de classificatie door zou komen. Veel dingen gingen goed maar veel dingen ook weer niet. Met vlag en wimpel ben ik door het eerste gedeelte van de classificatie gekomen, nog even een stukje roeien en dan gingen ze bepalen in welke categorie ik zou komen. Met de motoriek van een stoeptegel, flexibiliteit van een lantaarnpaal, het ontbreken van kracht aan de gehele linker zijde, een hand die een eigen leven leidt en problemen met mijn balans  kwam ik in de LTA, Legs Trunk Arms categorie terecht.

Met best wel positieve resultaten volgde het NKIR, Nederlands kampioenschap, met een 2de plaats, het Ergohead, 10 minuten race, met een 2de plaats en het European Indoorrowing Championship met een 6de plaats. Op zich erg blij mee, alleen baal ik dat ik niet net dat stapje verder durf te gaan met mijn lichaam. Ik weet dat als ik ver ga, ik 3 dagen out of order ben en als ik structureel te ver ga er blijvend letsel aan over kan houden.

Ook in de obstacle running is er veel gebeurt na de diagnose, tijdens je voorbereidingen op de Iron vikingrun begint het hele medische circus. Met twijfelachtige eer ben je de eerste met MS die de Iron vikingrun loopt, je krijgt de nickname MSwarrior, je komt in Team No Limits en gaat vlogs maken voor de Strongmanrun. Het maken van vlogs was moeilijk in het begin, met het schrijven van blogs was al moeilijk, maar nu moest je dingen tegen een camera gaan zeggen, niet echt iets waar ik goed in was, maar gaande weg leer je ook daar mee omgaan en maakt het je weer een beetje sterker. Verder zijn er deuren open gegaan die anders gesloten bleven, heb een OCR marathon gelopen, het Europees kampioenschap OCR, oneindig veel halve marathons en het evenement Tough dog overleefd!

De meest leerzame momenten van de afgelopen 800 dagen zijn wel de diepte punten, de momenten waar je “ fouten” maakt. Fouten in je planning, fouten in je activiteiten. En je uit eindelijk aan het randje van de afgrond staat. Alle momenten dat je kapot op de bank ligt, dat je weer om 19:00 je bed in duikt, dat je weer op de suikers en kleurstoffen van een zak winegums van je werk naar huis moet rijden. Dan komt het besef dat je toch weer iets anders moet gaan doen dan dat je die dag gedaan hebt. Niet altijd alles is te plannen, en daar moet je mee leren om gaan. Maar plan wat er te plannen valt en het leven word een feest, al moet je zelf de slingers ophangen!

Maar boven al, voel ik mij momenteel fitter, beter en verstandiger dan voor de diagnose, al gaat veel met vallen en opstaan. Nieuwe situaties zorgen voor nieuwe uitdagingen en zijn nieuwe lessen.

Medio juni gaan er nog extreme dingen gebeuren, nou ja voor mij extreme dingen dan en eind september ben ik weer aanwezig bij de Invictus Games in Toronto, keep following!