Gepubliceerd op: 28-05-2015 op http://www.sportenmetms.com

Voorbereiding
Nog 3 weken te gaan tot het hoogtepunt van 2015: de Iron Vikingrun. Dit is 42 km afzien in recreatiegebied Spaarnwoude. De laatste trainingsrun met Team No Limits zit er op, tot het noodlot toeslaat; pijn in mijn schouder. Dit kan ik 3 weken voor de Iron Vikingrun echt niet gebruiken. Normaal zou ik er gewoon mee doorlopen en wat rustiger aandoen, dan gaat het wel over. Maar nu met nog 3 weken te gaan, ik ben toch maar even langs de arts geweest voor een verwijzing naar de fysiotherapeut. Ik hoor het de arts nog zeggen: “dat gaat wel 6 weken duren voordat dat over is.” Met deze woorden ben ik naar de meest geweldige fysiotherapeut van Noord-Holland geweest voor een Fast Recovery Plan. Bij de eerste massages had ik het idee dat ik het niet ging overleven. De afdrukken van mijn handen staan nog steeds in de poten van het massagebed. Maar al snel merkte ik wat verbetering en ik zou tot de Iron Vikingrun twee keer per week langs komen voor massages en ik moet met een elastiek aan een deurkruk oefeningen doen. Na elke massage ging het beter en beter. Gelukkig kon ik deze keer wel blijven lopen.

Vertrouwen
Ik moest weer een beetje vertrouwen krijgen in mijn lichaam nadat mijn benen het een tijdje geleden hadden opgegeven na een 9 kilometer run met mijn Rig die ongeveer 13 kilo woog. Dus besloot ik twee weken voor de run nog een lange afstand te lopen. Ik liep 31 kilometer in ruim 3 uur. Helaas door tijdgebrek moest ik de run na 31 kilometer afbreken. Maar het vertrouwen was er weer, ik kan het nog, er is nog hoop. Dit was mijn laatste lange run en ben alleen nog maar kilometers gaan afbouwen, van 31 naar 17 naar 12 naar 8 in het prachtige bos en duinlandschap van Castricum. Mijn schouder voelde goed, niet veel pijn meer, mijn conditie weer teruggevonden en het vertrouwen was weer terug. Kortom; ik ben er klaar voor. De laatste week voor de run stond in het teken van mijn voeding. Ik kan daar kort over zijn, pasta, pasta, pasta en nog een beetje pasta en als ontbijt groenteshakes. Ik kan geen pasta meer zien. De dag voor de run, ik voel me al licht gespannen en een beetje angstig. Je begint weer aan jezelf te twijfelen: ben ik er klaar voor, ben ik niets vergeten, ga ik het wel binnen de 8 uur redden?

Team No Limits
En dan is het zover, het is zaterdag 23 mei, de dag waar ik al sinds november naar toe getraind heb. Voor de run zou ik een aantal leden van mijn nieuwe team ontmoeten en de teamkleding in ontvangst nemen. Nu ben ik dan officieel een teamlid van No Limits, een team vol helden. Voelde me best trots toen ze vroegen of ik er open voor stond om hun team te komen versterken, het was de eerste keer dat de term diversiteit iets positiefs voor mij opleverde; want iemand met MS hadden ze nog niet in het team. Na veel bekenden tegen te zijn gekomen en diverse keren geposeerd te hebben voor de foto’s was het nu toch echt tijd om het startvak in te gaan voor de warming up.

Iron Vikingrun
En BAM dat was het startschot, het was nu echt begonnen; de Iron Vikingrun, 42 km afzien. De eerste kilometers lekker rustig aan gedaan, want ik moest nog een stukje. De eerste ronde was ik vrij gefocust op de ondergrond, dieptes zie ik nog steeds slecht en m’n enkels moesten het nog een tijdje volhouden, dus deed m’n  best niet door m’n enkels te gaan. Na een paar kilometer ging mijn hartje sneller kloppen, MODDER, eindelijk MODDER, de mud trenches, een van de mooiste obstakels tijdens een obstakelrun. Het was nu al pittig glad, ik was benieuwd hoe het na 3 rondes zou zijn. Na de trenches kwam ik een Belg tegen, hij liep ook de 42 kilometer voor de eerste keer. Hij had een lekker tempo wat ik de hele run wel dacht vol te kunnen houden. Onderweg werd ik dusdanig vaak aangesproken door mensen die deze blog lezen en mijn posts op mijn Facebook community pagina lezen dat ik dacht; dus er zijn toch nog mensen die mijn verhalen lezen en wat betreft mijn Facebookpagina, ik had nooit gedacht meer dan 10 likes te krijgen.

We kwamen weer bij het startfinish-gebied, een stuk dat wij nog vele malen zouden zien en steeds weer vlak langs de finish nog een rondje mochten doen. Daar stonden mijn grootste fans al vanaf 09:45 uur langs de route. Ook voor hen was het een marathon, van 09:45 tot 18:00 langs een route staan. Gelukkig zou later die dag de rest van de familie ook komen. Na een stuk Snelle Jelle gegeten te hebben, zit lekker veel suiker in, was de “Monkeybar” aan de beurt. Ik heb daar wel voor getraind dus dat zou geen probleem moeten zou om droog over te komen. Maar ja soms heb je niet alles zelf in de hand. Blijft er iemand voor je een paar minuten stil hangen. Dus plons daar lag ik in het water, beetje jammer. Na de Monkeybars gingen we de skihal in en jeetje wat was dat koud zeg. Tijgeren door een tunnel van sneeuw en ijs in een t-shirt en korte broek. Onderaan de baan ging je weer naar buiten, het leek wel tropisch warm buiten. Bijna 20 graden verschil tussen binnen en buiten. En de rest van de 19 kilometer ronde gingen voorspoedig, mijn lichaam trok het goed en zo gingen ook de 13 en 7 kilometer ronden voorbij. Mijn benen vonden het niet leuk meer, heuveltje op heuveltje af. Het wandelen heuvel opwaarts ging sneller dan dat ik probeerde te rennen. De 3de keer de “crawl up”, we moesten een berg op tijgeren, geen grip met me schoenen dus trok me aan wat grasspruitjes omhoog. Wat een hel was dat, kwam geen eind aan. Het laatste rondje, door de Belg die met mij mee liep werd ik er door heen getrokken. We bleven elkaar aanmoedigen door te gaan. Die laatste 3 kilometer leek wel net zo ver als het 19 kilometer rondje. Maar de ‘final lap Ironviking’ borden hielden ons op de been, je hoort de muziek van de finish steeds harder en harder worden. Laatste berg op en naar beneden dan zie je de finish aankomen. Nu nog de laatste hindernis nemen, de “Walhalla steps” met treden van 1 1/2 meter, een obstakel op zich. En met een harde OOORAH staan wij boven bij de finish. En Nederland is weer twee Iron Vikings rijker. Beneden bij de finish stonden mijn nieuwe teammaten al op mij en de rest van het team, wat iets later zou finishen, te wachten. Het was een dag om nooit te vergeten.  Of ik het nog eens zal doen? Ik weet het niet. Ik ga nu eerst een aantal dagen rust houden en bijkomen. Later deze week ga ik me voor bereiden op de volgende run: 13 juni Strong Viking watereditie in Wijchen.