Op donderdag kreeg ik van een teammaat de vraag of ik mee wilde doen aan Toughest Amsterdam op zaterdag 15 april. Het was voor het eerst dat Toughest een obstaclerun hield in Nederland.

8km was de afstand, het vond plaats in Amsterdam, 12:40 was de starttijd en het zou redelijk weer worden, ik had er zin in!

Al ruim op tijd stap ik in de auto, eindelijk weer een run die niet 3 uur rijden was. Na ongeveer 30 minuten was ik er. En op de parkeerplaats kom je de eerste bekende al tegen.

Het start terrein was knus en niet al te groot opgezet, wat meteen opviel was de ramp van iets van 5/6 meter hoog. Normaal gesproken geen probleem, maar met ons team, Dutch Adaptives, zitten hier wat uitdagingen aan.

Vandaag lopen we met Iris, heeft CRPS, Sebastiaan, heeft een dwarslaesie, Jacco, mist zijn onderbeen, Miky, mist een heel been, John en Tamara die hun hand missen en Jim, Tm, Monique en Taco als buddy’s.

Vlak voor onze start kregen we te horen dat Jonathan Albon en zijn vrouw met ons mee wilde lopen, maar dan konden we pas na de prijsuitreiking starten. Even voor wie Jonathan Albon niet kennen, hij is opper machtig binnen de OCR, hij is 3voudig wereld kampioen OCR en hij heeft de meeste Toughest evenementen tot nu toe gewonnen. Best wel een baas dus!

Uiteindelijk gingen we 14:00 van start, er was geen onzin van warmup en dat soort dingen. In het startvak ging je starten. De eerste obstakels, een schuine muur, een trap van balken kwamen bij de voor mij moeilijkste obstakel. De evenwichtsbalk! Met mijn motoriek van een stoeptegel is het een grote uitdaging en mijn eerste poging faalde. Na dat de hele groep er overheen geweest was heb ik het nog maal geprobeerd en met succes. Toen kwam het mooiste stuk, MODDER! Ik denk dat Jonathan dit nog nooit mee gemaakt heeft, het is een standaard iets geworden dat Iris mij  koppie onder probeer te krijgen in de mudtrenches, maar dat ze uit eindelijk zelf koppie onder gaat.

We waren net een groep kleine kinderen in de modder en ook bij Jonathan begon het door te dringen dat hij met een ander soort groep mensen te maken had dan waar hij normaal mee loopt. Wij hebben geen tijdschema’s, het gaat niet om plaatsen, en het is al helemaal geen wedstrijd, Wij lopen voor de fun.

Na de modder liepen we door naar de muren, deze stonden op een open stuk vol in de wind. Nog nat van de modder was het koud, ijskoud in de wind. Terwijl we met 4 man sebas over de muren heen helpen besluiten mikt en Iris door te lopen. Een combinatie van hun natte kleding en de koude wind zorgde ervoor dat ze aardig afkoelden. Omdat iedereen druk bezig was ben ik met ze meegelopen om ze te ondersteunen bij de volgende obstakels. We kwamen bij de platinumrig, de fastlane was voor mij net iets te hoog gegrepen dus de normale lane gepakt en in een keer de platinumrig gedaan. Hierna nog veel van mezelf versteld gestaan wat ik allemaal nog kon. De wheels gewoon even de fastlane gedaan. Het was eigenlijk de eerste keer dat ik in de wielen hing. Een soort ronddraaiende wielen die door je vaart en gewicht rond gaan draaien en is het de bedoeling van het ene wiel naar het andere te gaan. De hele hangt horizontaal de ander weer verticaal en op verschillende hoogtes. Ik vloog er overheen en hij ging lekker. Na wat andere obstakels van dragonbacks, monkeybars ropeclimbs kwamen we als aller laatste bij het finish obstakel aan. Al het publiek was al naar huis, er waren nog paar mensen achter gebleven en alle crew stond ons toe te juichen. Er was een touw opgehangen voor sebas, zodat hij zit er op kon trekken.

Met een paar man maakte wij een soort sliert waar sebas zich aan op kon trekken tot aan het touw. Hoe hoger sebas kwam hoe luider het aanwezige publiek werd. Zelf stond ik al boven op de ramp om hem het laatste stukje de ramp op te trekken. Toen bij boven was was het echt een soort kippenvel moment. We hebben het toch maar weer even gedaan. 8km in 03:29.

Het was een mega gave run, geen run voor beginners door de iets technischere obstakels. Organisatie was top, obstakels waren leuk, kwalitatief erg goed. Alleen de run was slecht begaanbaar voor mindervalide, maar dat maakte het wel leuk!

The day after: ik voel me 93 jaar oud, onrustig geslagenen alles doet mijn pijn. Het is lang geleden dat ik zo’n spierpijn gehad heb van een OCR. Ik rol mijn bed uit, heb het gevoel of ik onder het matras gelegen heb. Later op de dag komt de vermoeidheid de hoek om kijken. Spierpijn en extreme vermoeidheid dit is waar het omdraait the day after Toughest.

Next run 30 april, Spartacusrun in Boom, Belgie!