voor ik met mijn verhaal over mijn avonturen ga beginnen eerst even dit.

24 uur roeien, wat is dat nu precies, volgens Concept2 is 24 uur roeien dat je 24 uur lang, ieder uur geroeid moet hebben. Het is dus de bedoeling zoveel mogelijk meters te maken in 24 uur tijd, waarbij je elk uur geroeid hebt. Pauze houden mag gewoon, maar de tijd tikt door.

Waar zit de uitdaging voor mij?

Nou ja, 24 uur wakker blijven is al een uitdaging op zich. Daarnaast is het de vraag of mijn lichaam het 24 uur gaat volhouden zonder blessures, zonder pijn, of in ieder geval met beheersbare pijn.

Zaterdag 2 mei 2020, 09:30 uur, de dag dat het zou moeten gaan gebeuren, 24 uur lang roeien. De hele week was mijn lichaam al wat van slag of misschien wel beetje angstig voor wat komen zou. Heb ik wel voldoende voeding in huis, hoe en wanneer moet ik gaan eten, gaat mijn lichaam het volhouden zonder lichaamsdelen te overbelasten. Kort samengevat, kan ik het wel?

Mijn ergometer was er klaar voor, blikken Kill Cliff stonden klaar, Energygels lagen klaar, First Energy gum lag klaar, flessen cola stonden klaar en de spaghetti lag in de koelkast. Zou genoeg moeten zijn.

Wat ik van mijn 100k geleerd heb in 2018 was dat ik voldoende moest drinken of zeg maar gerust veel moest drinken. Heel veel water met een schep Cytomax voor de vitamientjes en mineralen enzo.

Maar toen was het tijd om te beginnen, het begin van een lange tocht waarbij ik in ieder geval 154k moest gaan roeien. Een afstand die de gemiddelde sporter nog nooit op zijn scherm gezien heeft. Ik zou 8,5k per uur gaan roeien en wat ik overdag meer zou roeien zou ik ‘s nachts meer rust hebben.

Ik begon lekker, roeide van elk uur 50 minuten en kwam rond de 10k uit en de uren volgen voorbij. De eerst 5 uur ging redelijk soepel, maar moest er nog 19. Na 5 uur lag ik bijna 8k voor op mijn schema.

Tot de 18 uur in mijn scherm kwam te staan, de tijd die ik nog moest afleggen. Ik begon hoofdpijn te krijgen en die wilde maar niet weg gaan. Ik dronk al een liter weg per uur en wat dat betreft zou het geen probleem moeten zijn, maar de hoofdpijn bleef aanhouden en werd erger. Ik kwam op een punt of het wel verstandig was om door te gaan. Ik had er 60k opzitten en zou nog best een tijd moeten.

Ik twijfelde om te stoppen, de spreekwoordelijke handdoek in de ring te gooien, of mijn doelen bij te stellen en door te gaan. 

Ik ging voor het laatste, paste mijn schema aan naar 15 minuten roeien 5 minuten rust en doel werd in plaats van 200k, 155k en de 24 uur uit roeien, dan zie ik wel waar ik uitkom.

Met wat meer rust, en wat regelmatigere rust trok de hoofd pijn weg, dus voelde dat ik de eindstreep ging halen.

Na 12 uur roeien ging ik de magische grens van 100k over en voelde mij goed, at voldoende en dronk veel, heel veel. Maar mijn lichaam had het ook nodig.

Het enige wat begon te irriteren was de nutri tape die op mijn been geplakt zat, een soort van voeding in een sticker. Deze stickers zijn niet gemaakt voor roeiers, althans, dat is mijn ervaring. Mijn hele lichaam beweegt te veel om hem ergens goed op te kunnen plakken. Maar moet eerlijk zeggen, nadat ik hem met extra tape heb vast geplakt bleef hij goed zitten en heb geen last van krampen gehad of iets dergelijks.

Na de eerste 12 uur begon mijn lichaam het zwaar te krijgen, knieën vonden mij niet lief meer, steken in onderarmen en begon aardig vermoeid te raken, en zat pas net over de helft.

Tempo ging ook hard achteruit. Maar ik roeide, dus ik leefde nog.tempo ging van 02:30/500m naar de 03:00/500m tot ik na 19 of 20 uur de 155k over ging en een nieuw wereldrecord binnen hand bereik lag. Moest alleen de 24 uur nog uitroeien.

Met de ondersteuning van mijn ouders ben ik redelijk goed de nacht door gekomen. Met misschien iets meer rust dan ik eerder voorzien had nodig te hebben, was het voor ik het wist 08:30 en ging het laatste uur in. 

Dit laatste uur heb ik nog roeiend door gebracht, nou ja, in hoeverre je het nog roeien kon noemen, iedere meter telde, dus ook met een snelheid van 03:30/500m pakte ik nog een paar meter mee. Ik wist ook niet dat ik die snelheid op mijn scherm kon krijgen, maar het was mijn echt gelukt.

Mijn knieën piepte en kraakte, mijn onderarmen smeekte om rust en mijn rug voelde stijf en stram aan. Omdat ik het laatste uur meteen al begon met roeien wist ik dat ik de 24 uur gehaald had. Ik had ieder uur geroeid, maar moest en zou dat laatste uur volledig uit roeien.

De laatste secondes tikte weg, maar lichaam was een soort van op, leeg en alles deed pijn.

Met 164870 meter stond de teller op 00:00. Ik was klaar!

24 uur afzien, kapot gaan en verschrikkelijk diep gaan, het was niet alleen een fysieke uitdaging, maar mentaal was het zwaar, loods zwaar.

Dit was het dan, voorlopig mijn laatste solo ultra afstand, voor komende tijd even geen ultra afstanden meer. Al kriebelen er wel nog wat dingen, geen ultra’s maar toch leuke dingen…..

Momenteel ben ik redelijk hersteld, ben nog steeds wat aan de vermoeide kant, maar ben langzaam aan weer aan het trainen. Ik moet in ieder geval deze week nog op 70% van max hartslag trainen om mijn lichaam wat rust te geven. 

Maar vanaf volgende week gaat de erg weer on fire!