Strongviking, dreamsaward, Roparun en Ironviking

Gepubliceerd op: 09-11-2015 op http://www.sportenmetms.com

Half september, dam tot damloop inzicht en mijn nieuwe hardloopschoenen lopen nog niet echt lekker. Steeds blaren aan de binnenkant van mijn voeten en dat al na ene paar kilometer lopen. Maar goed waren nieuwe schoenen, dus zal ze nog wel even moeten inlopen. Zaterdag 19 september was het zover run 1 van dat weekend, de Dam tot dam by night, ik zou deze 8 kilometer met 2 collega’s lopen. Echt een snelle tijd zou het al niet gaan worden, niet snel maar wel gezellig was het motto van die avond. Bijna te laat in het startvak gingen wij met z’n 3en als een van de laatste het startvak uit. Overal lichtjes en mensen verkleed als kerstboom. het was een beetje zigzaggen om de mensen heen, stoepje op stoepje af. Ik was mij nog het meest aan het verbazen over de mensen die totaal buiten adem langs de kant van de weg stonden. Waarschijnlijk was de 8 kilometer voor hun de uitdagen van het jaar en was het hun doel om te finishen. Maar toch vraag ik mij dan af wat er in zo iemand omgaat om zover te gaan, want waarschijnlijk hebben ze te snel gelopen voor hun doen. Maar goed, na 45 minuten kwamen wij vrolijk huppelend de finish over en tot mij grote verbazing geen blaren op mijn voeten. Vol goede moet ging ik weer op huis aan, klaar maken voor de volgende dag. Zondags stond de ongeveer 16 kilometer op het programma, 10 mile was de afstand om precies te zijn. Zonder blaren en een streeftijd van 01:15 was ik weer veel te vroeg in Amsterdam.

Ik zou lopen voor het bedrijf Eurocommerce en hadden afgesproken voor het centraal station. Naar mate de 11:00 dichterbij kwam werd de groep steeds groter en had niet echt een verwachting wat de rest van de groep zou gaan lopen qua tijd. Na de groepsfoto was het zover. De start 12:15 gingen we los, toen zou het moeten gaan gebeuren. Andere jaren zou je de eerst paar honderd meter in de massa lopen en in de IJtunnel verspreid het dan. Dat bleek dit jaar anders te zijn. Ik liep met een massa mensen om mij heen de eerste 7 kilometer en kon er ook niet langs of omheen. Ik kon mijn tijd van 01:15 ook wel vergeten met dat tempo. Na 7 kilometer was ik eindelijk uit de massa vandaan. Ik probeerde er nog een beetje gas bij te geven, maar kwam niet in een lekker tempo terecht wat ik normaal gesproken wel altijd heb. 01:30 precies kwam ik over de finish, baalde wel aardig want had op zijn minst 15 minuten sneller moeten zijn. Maar had ook nooit zo’n slecht run gelopen. zowel qua tijd, als tempo en het gevoel over de run waren niet bepaald positief. Na afloop was er een tent ingericht door Eurocommerce waar we nog wat konden drinken en vervolgens met het idee, volgend jaar beter. ben ik naar huis gegaan. Toen ik thuis mijn schoenen en compressiekousen uittrok bleek ik toch weer blaren te hebben op mijn voeten, weer op die zelfde plek. Moet toch maar weer eens terug naar de Runnerworld met mijn schoenen.

Mudmasters
Maar eerst maar weer eens het bos in, want het weekend na de Dam tot damloop staat Mudmasters op het programma. Al stond eerst nog Mudmasters op het programma voor zondag, keek ik stiekem meer uit naar de maandag, maandag stond mijnvakantie op het programma, even 10 dagen helemaal niet, alleen ik en het zwembad en even een dagje duiken dan. geen telefoon, geen mail, geen internet, helemaal niets. Maar goed, eerst nog even 12 kilometer mudmasters doen met de helden en teammaten van No Limits. Zondagochtend was ik weer veel te vroeg op het Mudmastersterein in Biddinghuizen, zaterdags was het een chaos met parkeren, dus was ruim op tijd van huis gegaan. Mijn personal Fyso, Iris, moest ik nog even ophalen en op naar Biddinghuizen. Uiteraard was het parkeerterrein nog uitgestorven, dus kon zo doorrijden. Bij het betreden van het terrein werd al duidelijk dat ze deze editie, in tegenstelling tot die van maart, nu wel modder hadden. De beesten van de 24 uurs run waren nog aan het ploeteren door de modder en ze moesten zich aan de hekken vast houden om overeind te blijven staan. Terwijl mijn personal fysio alleen maar kon zeggen, DAT GA JIJ ECHT NIET DOEN!!!!, dacht ik alleen maar DAT WIL IK OOK!. Maar goed, dat zou dan volgend jaar worden, nu maar de 12 kilometer. Voor mij en Jacco geen probleem, voor John en Tony een hel en voor Nynke en Rick een Challenge. John en Tony hadden de dag er voor de Mudmasters marathon gelopen, Nynke doet het maar even op krukken, Rick kan in verband met zijn prothese niet of nauwelijks rennen, laat staan in de modder en Jacco rent op zijn beenprothese net zo hard door de bagger als over asfalt. Stuk voor stuk, allemaal helden. het was lang geleden dat ik zonder enige doelstelling een run liep, geen streeftijd, geen kwalificering of iets dergelijks, gewoon genieten en zorgen dat ik de volgende dag heel in het vliegtuig zit. John en Tony kende het parcours bijna met hun ogen dicht lopen. Dat was voor ons wel een voordeel, ze kende alle slechte/modderige plekken van de route.

Helaas waren veel obstakels wat aan de gladde kant doordat er al duizenden mensen ons voor gegaan zijn. Maar toch alle obstakels stug zelf proberen te doen. Eigenlijk ging het best wel goed.
Dankzij mijn geheel ingetapete enkels, niet door mijn enkels gegaan en het waren 12 kilometers genieten, iets wat ik bij eerdere runs nog wel eens vergat in verband met de tijden. Na de run hadden we nog een klein presentje voor onze fotograaf Hendrik, het enige wat hij hoeft te doen is foto’s maken en laat het toeval zijn dat hij hier heel goed in is. Maar wat vaak vergeten word is dat hij een week van te voren al bezig is met waar hij de beste foto’s kan maken, tijdens de run aan het rennen is om op tijd op bepaalde punten te zijn en vervolgens na de run nog een week bezig is met ons zo goed mogelijk er uit te laten zien op de foto’s. Geen beperking, toch een held! Hij wilde graag een keer klimmen, dus dat gaat hij nu doen.

Vakantie
Maar na de run met mach 3 naar huis om mijn koffer in te pakken. 03:00 zou de wekker weer gaan om op tijd op Schiphol te zijn. Eenmaal in het vliegtuig werd aan mij gevraagd of ik alles bij me had en had er nog zo aandacht mijn medische verklaring mee te nemen voor het duiken. Maar had er zo hard aan gedacht dat mijn PADI nog thuis lag. Dus zal mijn dagje ontspannen duiken als een bubbel uiteen spatten. Dat was ook de laatste mail die ik in Spanje verstuurde, daarna mijn telefoon de kluis in. Avonds nog even gekeken in verband met een reactie van het duikcentrum. Duiken was als nog mogelijk, ze konden via internet opzoeken of je een PADI had. Verder valt er weinig te vertellen over mijn vakantie, heb een record neer gezet in uren slapen en baantjes trekken in het zwembad en het was zo weer voorbij. NA 10 dagen zo goed als niets aan sport gedaan te hebben stond ik te popelen om te gaan lopen, over 2 weken staat mijn laatste run voor 2015 Strontviking Brother editie. Ook 12 kilometer, maar een koude 12 kilometer en de kou zou het grootste obstakel zijn. Normaal kijk ik altijd uit naar runs, lekker in de modder en genieten. Maar ik keek nu meer uit naar na het evenement. Het was de laatste van het jaar en dan heb ik er een stuk of 15 gelopen en van binnen was ik stiekem een beetje blij dat het seizoen er opzat. Maar met z’n 6en een leuke run gelopen, John, Tony, 2 vrienden van Tony, vriendin van Tony en ik. Het was koud, minder koud dan zaterdags, maar nog steeds ijskoud. Zo koud dat een paar besloten niet meer het water in te gaan. Tijdens deze run heb ik meteen nagedacht over wat ik voor volgend jaar zou moeten verbeteren, waar ik beter in zou moeten worden. Ik glij vaak weg bij de monkeybars en ondanks dat ik zelfstandig over een muur van 3 meter kan komen en ze op zondags vaak te glad zijn om het in je eentje te doen kan dat ook wat meer aandacht gebruiken. Doel voor de wintermaanden, veel pullups doen en mijn grip gaan trainen, hoe ik dat ga doen bekijk ik na de run wel. Na de run zo snel mogelijk droge kleren aangetrokken en zou nog even daar wachten, want Tony zou er nog een uurtje draaien. Vlak nadat Tony gestart was moest ik helaas weg, mijn thermostaat was aardig van slag. Mijn lichaam wist niet meer of hij het warm of koud moest hebben en besloot het maar koud te hebben. In de auto terug naar huis de kachel op standje nucleair en thuis een warme tot hete douche gepakt. Na het douchen besloot mijn lichaam het maar warm te hebben, zonder iets te doen liep het zweet over mijn rug. terwijl het niet echt heel warm was om mij heen. En zo bleef het ook de rest van de avond. Op tijd naar bed en hopen dat het de volgende dag over is. De verschillen tussen warm en koud werden steeds kleiner, waarschijnlijk zijn grote temperatuur verschillen niet echt bevorderlijk voor mijn lichaam, weer iets geleerd.

DreaMS Award
Vlak na mijn vakantie kreeg ik bericht van het MS fonds, ik was genomineerd voor de DreaMSaward. Ik had als droom ingestuurd dat ik een platform of iets dergelijk wilde opzetten om mensen met MS te laten inspireren en te motiveren om te gaan sporten of te bewegen. Ik ben van mening dat je met sporten en bewegen een hoop kan bereiken. Misschien niet direct tegen de MS, maar zeker ter ontspanning, want minder stress oplevert en dus effect heeft op. Daar naast het feit dat je weer meer onder de mensen kan zijn, het sociale aspect. Helaas weten alleen veel mensen niet wat ze kunnen, bang om de stap te zetten door nare ervaringen uit het verleden of denken ze dat dingen fysiek niet mogelijk zijn. Ik hoop met dit platform, waar iedereen met MS zijn sportieve momenten, in de vorm van foto, video of verhaal kwijt kan. Mensen te laten zien wat er mogelijk is zowel fysiek als facilitair.